Chcieliście kiedyś znaleźć skarb? Ja bardzo!

Kiedy już pierwsza gwiazdka błyśnie i spróbujemy wszystkich potraw jakie znajdą się na stole przychodzi moment, na który czekamy najbardziej, czyli prezenty. Często zanim znajdą się one nawet w fazie pomysłu najpierw spisane lecą w kopercie do Mikołaja. I nie ukrywajmy, ale to on staje się sponsorem świątecznych niespodzianek. Skoro są listy, to musi być adresat, skoro jest adresat to musi gdzieś mieszkać. Więc gdzie mieszka ten, który jest odpowiedzialny za święta?

Bilans podróży: 8 dni, 31 kierowców, 3800 km, 4 kraje (Polska, Niemcy, Czechy, Francja), miliony jednostek dobroci ludzkiej.

Długo nie spałyśmy, może ze 4 godziny. Ciężko było, bo wszyscy imprezowicze wyli do księżyca jak wściekli, więc niski komfort odpoczynku. Miałyśmy wstać o brzasku dnia, ale nie miałyśmy sił i ostatecznie przekimałyśmy do 6.

Ogarniamy się, Inga się przebiera (jak przebrała się niepostrzeżenie na środku ulicy, nie mam pojęcia, zapytajcie jej) i ruszamy w miasto. Słyszę jeszcze….

Kolejny dzień wyprawy zaczyna się dobrze, chociaż plecaki wypakowane mamy ponad swoje siły (a mówiłyśmy że będą za ciężkie od jedzenia!). Naszym punktem startowym jest stacja tuż przed wjazdem na autostradę.

Obudziłyśmy się grubo po 11, co bardzo rozmijało się z założoną godziną wyjazdu. Trasa Stuttgart-Praga była zbyt długa, żeby spokojnie dotrzeć na miejsce w okolicach wieczora, wyjeżdżając koło południa.

Tym razem pobudka jest bardzo rześka. Wydychając powietrze pod nosem kłębią nam się chmurki pary wodnej, jest strasznie zimno. Podczas składania namiotu kostnieją nam palce, ja mam rękawiczki, ale mało pomagają. Bez śniadania idziemy łapać stopa, licząc że zagrzejemy się w samochodzie.

Gdzieś w nocy budzę się i słyszę to, czego najbardziej się obawiałam – deszcz. Nasz namiot jest funkcjonalny i w sumie ma wszystko, czego oczekuje się od namiotu (może tylko przestrzeni w środku mu brakuje), ale podczas rozkładania nie mogłyśmy ustalić czy powinien mieć tropik, czy nie…