Słyszycie! Północ już bije,

Rok stary w mgły się rozwiewa,

Jak sen przepada…

Na ziemię w noc wtuloną, Bóg schodzi jak przed wiekami.

Braćmi się znowu poczyńmy, przebaczmy krzywdy, gdy trzeba.

13 grudnia 1981 r. komunistyczny reżim PRL-u, na czele z Wojciechem Jaruzelskim, wprowadził w Polsce stan wojenny. Tego dnia złamano nadzieje milionów Polaków i na wiele lat odsunięto szansę na demokratyczne przemiany. Stan wojenny przyniósł tysiącom osób i ich rodzinom wielkie cierpienie – izolację w obozach internowania, uwięzienie, pozbawienie pracy, inne represje, zaś dziesiątki niewinnych straciły życie.

101 lat od dnia odzyskania przez Polskę niepodległości… To dużo czy mało? Dość mamy za sobą bolesnych doświadczeń dziejowych czy też kolejne przyniesie nam przyszłość? Pamiętamy naszych poprzedników, którzy budowali nasz kraj, a może zapatrzeni jesteśmy w idoli jednej kartki kalendarza? Jesteśmy pokoleniem wspomnień czy awangardą nowego dobrego czasu pod polskim niebem i na polskiej ziemi?

Wśród tych, którzy odeszli w mijającym 2019 roku są nasi bliscy i są osoby, które pozostawiły po sobie ślad widziany w skali społecznej. Wspominamy dzisiaj – w Zaduszki – naszych zmarłych.

Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się – na próbę. Ta myśl wypowiedziana przez Świętego Jana Pawła II jest najlepszym przesłaniem do osobistej, rodzinnej i społecznej refleksji w dniu Wszystkich Świętych.

17 września w środku nocy otrzymałem telefon z sekretariatu wicekomisarza z zawiadomieniem, że pragnie mi on przekazać ważne oświadczenie rządu sowieckiego i zapytuje, czy mógłbym przybyć do niego o 3.00 rano. Byłem przygotowany na złe wiadomości, ale te, które na mnie czekały, były jeszcze gorsze.

W Wieluniu, o 4:40, gdy nikt tak naprawdę się nie spodziewał, rozpoczęło się trwające przez tamten tragiczny dzień niszczenie, które w efekcie doprowadziło do tego, że zniknęło 90 proc. starego centrum – 75 proc. miasta legło w gruzach. 1200 osób – zwykłych cywili – zostało zabitych, zamordowanych. Oni się tego nie spodziewali.

W 910. rocznicę Obrony Głogowa z roku 1109 zapraszamy mieszkańców i gości na niewątpliwie urozmaicony, całodzienny i spektakularny program wydarzeń.

Bitwa Warszawska toczyła się od 13 do 15 sierpnia 1920 roku. W tym czasie pożyteczni idioci na Zachodzie wrzeszczeli „Ręce Precz od Kraju Rad!”, a rządy Europy słały emisariuszy, nie karabiny. Pięć dni marszu dzieliło bolszewików od Berlina. Zostali odepchnięci z Europy Środkowej na 19 lat. Zwycięstwo Wojska Polskiego nad wojskami sowieckimi podczas wojny polsko-bolszewickiej uznawane jest za niezwykłe wydarzenie, w którym odrodzone po 123 latach państwo polskie, bez regularnej armii, pokonało o wiele liczniejsze oddziały Armii Czerwonej. Bitwa warszawska jest uznawana za jedną z osiemnastu przełomowych bitew świata.

Powszechny, trwający blisko pięć lat terror niemiecki wpływa na nastroje i wolę podjęcia walki w chwili widocznej przegranej III Rzeszy. Z pogardą patrzy się na butnych dotąd żołnierzy armii „narodu panów”, wycofujących się przez Warszawę. Postawę zwykłych mieszkańców Warszawy w tych dniach najlepiej oddają słowa dozorcy domu, w którym pod konspiracyjnym nazwiskiem Jerzy Korabski mieszka dowódca Armii Krajowej, gen. Tadeusz Komorowski: „No, panie szanowny, Szwaby wieją. Biorą w skórę. A czy ich to tak puścimy bez wyrównania rachunku?”