Bitwa Warszawska toczyła się od 13 do 15 sierpnia 1920 roku. W tym czasie pożyteczni idioci na Zachodzie wrzeszczeli „Ręce Precz od Kraju Rad!”, a rządy Europy słały emisariuszy, nie karabiny. Pięć dni marszu dzieliło bolszewików od Berlina. Zostali odepchnięci z Europy Środkowej na 19 lat. Zwycięstwo Wojska Polskiego nad wojskami sowieckimi podczas wojny polsko-bolszewickiej uznawane jest za niezwykłe wydarzenie, w którym odrodzone po 123 latach państwo polskie, bez regularnej armii, pokonało o wiele liczniejsze oddziały Armii Czerwonej. Bitwa warszawska jest uznawana za jedną z osiemnastu przełomowych bitew świata.

Powszechny, trwający blisko pięć lat terror niemiecki wpływa na nastroje i wolę podjęcia walki w chwili widocznej przegranej III Rzeszy. Z pogardą patrzy się na butnych dotąd żołnierzy armii „narodu panów”, wycofujących się przez Warszawę. Postawę zwykłych mieszkańców Warszawy w tych dniach najlepiej oddają słowa dozorcy domu, w którym pod konspiracyjnym nazwiskiem Jerzy Korabski mieszka dowódca Armii Krajowej, gen. Tadeusz Komorowski: „No, panie szanowny, Szwaby wieją. Biorą w skórę. A czy ich to tak puścimy bez wyrównania rachunku?”

Dzień 9 kwietnia 1241 r. jest istotnym punktem dla historii Polski, ale także całej chrześcijańskiej Europy. Tego dnia odbyła się bitwa pod Legnicą, będąca najważniejszym wydarzeniem I najazdu mongolskiego na nasz kraj. Polska, rozbita na liczne księstwa, nie mogła odeprzeć napadów Tatarskich.

3 maja obchodzimy rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 maja Rzeczypospolitej Obojga Narodów, czyli Święto Narodowe Trzeciego Maja, zwane również Świętem Konstytucji.

Każdy Polak i każda Polka wie, że biały i czerwony to kolory naszego kraju. Można je spotkać wszędzie – na gmachach urzędowych, na ulicach, na zawodach sportowych…

Niosę krzyż, zmagam się, runął mój świat. Tracę sens, życia smak. Co robić mam? Ciemność mnie ogarnęła, całkiem mną zawładnęła. Podaj mi Swoją dłoń. Ulecz mój lęk. Nie chcę żyć w nocy tej, nie chcę w niej trwać. Muszę wstać, podnieść się. Przywróć mi twarz. Daj mi moc! I Błogosław, by Twa łaska mnie niosła. Sobie sam pomóc chcę – Ty wspieraj mnie. Ty jesteś Drogą. Ty jesteś Życiem. Do światła z ciemności wyrwij mnie. Wyrwij mnie z nocy tej. UIecz mnie z ran. Widzieć chcę Twoją twarz – tę, którą znam. Do Twych ran moje rany, do Twych słów moje „amen”. Dotknij mnie. Blisko bądź na zawsze już. Rzucę się w Twe ramiona. Miłość wszystko pokona! Ty i ja, ja i Ty. Na zawsze już.

Nocą wyprowadziłeś Izraelitów z niewoli. Nocą podarowałeś nam Swego Syna w niedoli. Nocą przezwyciężyłeś moce ciemności piekielnej. Nocą Sam wybawiłeś świat od zagłady śmiertelnej. Tak po omacku, w ciemności, szukamy wciąż miłości. Krwią, ocaleni, Baranka Najświętszą. Nocą w ciemno-szukanie to naszej wiary codzienność. Nocą nawoływanie, ciągłe błądzenie w niepewność. Tak po omacku, w ciemności, szukamy wciąż miłości. Krwią, ocaleni, Baranka Najświętszą. Świecy blask – Jego znak! Niech rozjaśni tę noc. Życie jest tylko w Nim – jest!

Wiem, że jest więcej. Tęsknię nie tylko ja. Ty także czekasz, by móc zobaczyć moją twarz. Niebo i ziemia w jedno połączą się, gdy przyjdzie Twe królestwo. Blisko tak – nie jak w zagadce, nie jak w zwierciadle, lecz twarzą w twarz. Poznam Cię. Nie jak we śnie, lecz tak jak Ty mnie znasz. W porannym powiewie poczuję zapach Twój. Usłyszę Twój szelest. Utonę w zachwycie na widok Twój. W naszym ogrodzie. Będziemy przechadzać się, gdy przyjdzie Twe królestwo. Blisko tak – nie jak w zagadce, nie jak w zwierciadle, lecz twarzą w twarz. Poznam Cię. Nie jak we śnie, lecz tak jak Ty mnie znasz.

Widzę Cię Panie jak jesteś w swym niebie. Czy nie lepiej Ci było tam zostać u siebie? Stwórca wszechświata rozdał swą wolność, teraz wisisz tu. Nie do poznania tak bardzo zniszczone, ciało Twe krwawi, jest obnażone. Miłość przybita gwoździem do krzyża. Trudno pojąć to, że Ty Panie wisisz tu. Wiem, że już w Ciebie nie wtulę się więcej, chyba, że zaraz po Twojej śmierci, gdy ręce Twe zwolnią z liny ciężaru. Teraz wisisz tu i martwe opatrzę Twe zniszczone ciało. Gwoździe wyciągnę z rąk Twoich spękanych. I wtedy znów spocznę na piersi jak wczoraj, lecz nie tak spokojny, bo… Bo Ty Panie wisisz tu, bo Ty Panie jesteś tu, Bo Ty Panie zmarłeś tu. Odkupiłeś nas. Bądź wywyższony, o Panie nasz. Bądź wywyższony, o Królu nasz. Ja wierzę, że staniesz za kilka dni, lecz patrzeć nie mogę, brakuje mi sił. Jak Ci dopomóc, o Panie nasz. Jak Cię uwolnić, o Królu nasz. Czy tylko ów łotr jest ulgą w Twej śmierci. Niewiasty, Twa matka i ja. Widzę Cię Panie już jesteś w swym niebie. Radość masz w oczach, idziemy do Ciebie. Skończy się kiedyś ta ciemność na pewno, lecz teraz jesteś tu. Bo Ty, Panie, kochasz nas, bo Ty, Panie, kochasz nas.

Byłem jakby głuchy, nie słyszałem wcale Cię. Byłem niczym ślepiec, gdy mijałeś ciągle mnie. Nie umiałem nazwać nigdy tej tęsknoty w duszy mej, póki łaska Twoja nie olśniła nagle mnie. Miłość nade wszystko!  Zachwyciłeś sobą mnie. Obmyj wodą żywą Jezu dzisiaj stopy me, stopy me, stopy me. Ocaliłeś mnie, uwolniłeś mnie. Będę chwalił Cię do końca moich dni. Ocaliłeś mnie, uwolniłeś mnie. Będę chwalił Cię do końca moich dni. Na ramiona Jezu, wziąłeś ciężar moich win. Chcę Ci ulżyć Panie i spróbować z Tobą iść, bo jak sól potrzebną ziemi, tak posyłasz wszędzie mnie. Nie ukryję światła, choćby tylko tliło się. Miłość nade wszystko. Zachwyciłeś sobą mnie. Obmyj wodą żywą. Jezu dzisiaj stopy me, stopy me, stopy me. Ocaliłeś mnie, uwolniłeś mnie. Będę chwalił Cię do końca moich dni. Miłość zwyciężyła. Zmartwychwstanę w Nim!

Największa tragedia w historii Polski po II wojnie światowej i mimo upływu blisko dekady wciąż niezabliźniona rana nie tylko w sercach bliskich ofiar, ale i wielu Polaków.

Z inicjatywy Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – 1 marca jest Narodowym Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych.