Kreacja zaczyna się od tego, że jestem na zewnątrz tego, co ma powstać. Zarazem trzeba powiedzieć, że to, co powstaje, już zaistniało we mnie. Dychotomia ta jest zaskakująca, ale i nieodzowna, by dzieło nie było kompromisem pomiędzy niczym nieograniczoną twórczą wolnością a naturalnymi ludzkimi ograniczeniami. Zupełnie osobną kwestią zasługującą na rozważenie jest eksponowanie wewnątrz cywilizacyjnie przyjętych schematów wytworzonego dzieła, aby jednocześnie poza owe ramy wychodzić i tym samym wzbogacać dorobek ludzkości.

Politycy serwują nam codziennie konkursy i bitwy, od jakich mdli coraz większe grono przyzwoitych ludzi. Sportowcy wzbudzają nadzieje na medale i wygrane, ale często strasznie zawodzą swoich kibiców. Dziennikarze bywają natrętnymi agitatorami lub opisują świat od najgorszej strony, bo to się najlepiej sprzedaje. Jak się zdaje, znajdowanie tego, co pozytywne, proklamowanie piękna i ludzkich wartości staje się – jak nigdy dotąd – domeną kultury.

Wybudowana kanalizacja – przydatna. Premiera nowego polskiego filmu – niewyobrażalne. Nowe miejsca pracy – świetnie. Konkurs recytatorski dla gimnazjalistów – cenne. Tragiczny wypadek drogowy – wstrząsające. Wernisaż rzeźbiarza czy fotografika – niszowe. Złapani dilerzy narkotykowi – sensacyjne. Masowa impreza rozrywkowa – fajne. Werbalne potyczki lokalnych polityków – żenujące. Wystawa malarstwa okolicznych twórców – miłe. Udany mecz miejscowej drużyny – super. Występ znanego artysty lub powszechnie znanego zespołu – przyciągające. Zmodernizowana droga – niezbędna. Recital poezji śpiewanej – unikalne. Psie kupy w miejskim parku – zwyczajne. Tomik utalentowanego poety – niezłe. Przyjazd ważnej osobistości – entuzjastyczne. Popisy cyrkowców na festynie – zabawne. Spotkanie autorskie z pisarzem – kameralne.