Dziś idę walczyć – Mamo! Może nie wrócę więcej, może mi przyjdzie polec tak samo jak, tyle, tyle tysięcy. W czerwieni i bieli zuchwałej proporców, opasek na rękach, nie zważa na ognia nawałę szalona, junacka potęga. A sierpień zachodem nam świeci, zachodem co w łunach goreje. Warszawa rzuciła swe dzieci po jutra wolnego nadzieję.
1 sierpnia 1944 roku wybuchło Powstanie Warszawskie – akt wiary w niepodległą Polskę, której wyrazem stała się heroiczna walka o stolicę – miasto nieujarzmione. Wśród tych, którzy podjęli ten patriotyczny zryw było wielu bardzo młodych ludzi, niekiedy nawet dzieci. Gdy w tych dniach obserwowaliśmy entuzjazm i radość dziewcząt i chłopców uczestniczących w Światowych Dniach Młodzieży, można się jedynie wewnętrznie cieszyć, że nie muszą dokonywać tak dramatycznych wyborów, jak ich rówieśnicy sprzed 72 lat. Słowa piosenki „Dziś idę walczyć, Mamo” napisał Józef Andrzej Szczepański ps. „Ziutek”. Był żołnierzem Batalionu „Parasol” Armii Krajowej i poeta. Zginął w 41 dniu Powstania.
