Od 2017 r. dzięki coraz liczniejszym wspólnym inicjatywom artystycznym i organizowanemu przez wrocławski Ośrodek Kultury i Sztuki Polsko–Gruzińskiemu Festiwalowi Kultury mamy możliwość i przywilej poznawania różnych aspektów działań twórczych artystów z Gruzji.
W trakcie realizacji Festiwalu podjęto w obydwu regionach szereg interdyscyplinarnych projektów, takich jak np.: wspólne przedstawienia teatralne, realizacje filmów poświęconych poszczególnym aspektom prezentowanych wydarzeń, występy baletowe i muzyczne, w tym Adżarskiego Narodowego Chóru Batumi, czy wspólne plenery i wystawy z zakresu sztuk wizualnych. Niewątpliwie dużą rangę i wartość artystyczną miała przygotowana w 2022 r. przez Akaki „Kako” Dzneladze, wiceministra Edukacji, Kultury i Sportu Autonomicznej Republiki Adżarii zbiorowa prezentacja gruzińskiego malarstwa współczesnego „W lutrach Zachodu”.
Dla dolnośląskiej publiczności znaczącą atrakcją kulturalną okazała się indywidualna ekspozycja prac tego artysty. „Kako” Dzneladze, poza tym, że jest ministrem i na co dzień organizuje życie kulturalne Adżarii, jest przede wszystkim cieszącym się w swoim środowisku niekwestionowanym autorytetem artystycznym, którego, notabene, twórczość wymyka się prostej klasyfikacji.
- Kako Dzneladze, pomimo że jest przedstawicielem pokolenia artystów (ur. 1958) aktywnego już w wolnej Gruzji, to również (jak wcześniejsze pokolenie artystów tego kraju) swoją artystyczną edukację rozpoczął na Akademii Sztuk Pięknych im. I. Repina w Petersburgu. Zgodnie ze specyfiką kształcenia artystów na tej uczelni pozostał on pod dużym wpływem tradycji malarstwa figuratywnego, z poszanowaniem konwencjonalnego warsztatu. Tematy bliskie artyście są klasyczne – to tradycyjnie występujące w sztuce przedstawienia: portret, autoportret, akty, martwe natury i pejzaże. Szczególnie realizacje portretowe i kompozycje kwiatowe dominują na większości prezentowanych na wrocławskiej wystawie prac. Artysta nawiązuje do tradycji malarskich z przełomu XIX – XX wieku; dostrzec można wyraźne wpływy sztuki modernistycznego okresu, swego rodzaju nawiązanie do ówczesnej kolorystyki oraz kompozycji. Świadczy to o pewnym głębokim sentymencie do tradycyjnego malarstwa, a szczególnie do stylistyki impresjonisjonistycznej, secesyjnej czy art-deco. Te rozmaite proweniencje w żadnym wypadku nie mogą być odbierane jako zarzut, przeciwnie, wydają się świadczyć o uczciwości w podążaniu własną, kontrkulturową wobec socrealizmu i pochodnych mu nurtów, drogą twórczą.
Niewątpliwie pełne nastroju malarstwo gruzińskiego artysty oddaje jego doświadczenia życiowe jako mieszkańca kraju o skomplikowanej historii, co skłania go też do eksponowania w swych pracach motywów baśniowych, poetyckich, „uciekających” w stronę symboliczności. Czy pejzaże, wiązanki kwiatów – przedstawiane jako realistyczne – są tylko odbiciem dostrzeganej rzeczywistości czy są również przywoływaniem innych ukrytych przez artystę treści i emocji? – to pytanie wydaje się być uzasadnione przy wnikliwym odbiorze twórczości Akaki „Kako” Dzneladze.