Kwarc, jest jednym z najpospolitszych minerałów na Ziemi, stanowi niemal 60% skorupy ziemskiej. Bywa nazywany „solą ziemi”. Zbudowany jest z dwutlenku krzemu – najpowszechniejszego minerału na naszej planecie. Barwa kwarcu zależy od śladowych domieszek różnych pierwiastków, dlatego ma on wiele odmian: ametyst (fioletowy), kwarc różowy (różowy), cytryn (żółty) i kryształ górski (bezbarwny). Ten ostatni zyskał szczególne miejsce wśród najpiękniejszych minerałów świata.
Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa krystallos, czyli lód. Specjalne właściwości zastosowania kryształu górskiego są bardzo różnorodne. Naturalny kryształ jest zarówno piro- jak i piezoelektrykiem. Te ważne właściwości fizyczne są trwałe i dają się wykorzystać na rozmaite sposoby. Kryształom przypisuje się właściwości energetyczne. Kryształ Górski jest kamieniem o bardzo intensywnym działaniu oczyszczającym ciało, umysł, jak i pomieszczenia. Przez tę właściwość zwany jest „neutralizatorem”. Działa jako odpromiennik przy komputerach, telewizorach i innych urządzeniach elektronicznych. Kryształ Górski to również swego rodzaju „wzmacniacz energetyczny”. Kwarc stosuje się w głębokościomierzach przy nurkowaniu na duże głębokości. W analogowych zegarach kwarcowych stosuje się baterie, które wytwarzając prąd elektryczny, indukują szybkie drgania w kryształach kwarcu. Kryształy należy myć bardzo często pod bieżącą wodą, gdyż z łatwością wchłaniają negatywną energię z otoczenia.
Starożytni mieli teorie powstawania kryształów opartą na hipotezie, że kryształy to w rzeczywistości lód powstały w odległych, bardzo zimnych miejscach. Ze względu na swą przejrzystość kamień ten symbolizuje czystość i jest źródłem uniwersalnej mocy. Nazywany jest „królem kamieni”. Starożytni Grecy i Rzymianie wyrabiali z kryształu nie tylko ozdoby oraz wazy, ale i pieczęcie. Ustawione w cienistych miejscach i polewane wodą pokaźne kule wykonane z kryształu służyły starożytnym do chłodzenia rąk w upalne dni. W Skarbcu Koronnym na Wawelu znajduje się wisior z kryształu górskiego z X lub XI wieku.
W skarbcu katedralnym natomiast przechowywana jest podróżna korona królewska wysadzana kryształami. Historycy przypuszczają, że należała ona do, znanego z krewkiego charakteru i niewielkiego wzrostu, króla Władysława Łokietka. Dawnymi czasy królowie podczas podróży często sprawowali sądy. Korony z kryształami mógł Łokietek używać nie tylko dlatego, że bardziej drogocennych klejnotów lepiej było nie narażać na stratę, ale także po to, by studzić emocje i zachowywać trzeźwość umysłu.
Może także współcześnie warto kryształem górskim ukoić niespokojny umysł czy skołatane serce. Także wtedy gdy z naszych oczu płyną łzy.
Justyna Martowicz
