W zbiorowej świadomości istnieje pojęcie ogrodu nauk i sztuk, w którym manifestuje się siła ludzkiego intelektu i ducha.
Ogród ten jest równie stary jak sama ludzkość – humanistyczne i przyrodnicze nauki potwierdzają, że od momentu, gdy z mroków historii wyłonił się człowiek, pojawił się on jako indywiduum racjonalizujące, ale i estetyzujące rzeczywistość, czyli również rozstrzygające między tym, co konieczne i wieczne, a tym, co przygodne i skończone. Gdyby przyjrzeć się panoramie ogrodu sztuk, trzeba by stwierdzić, że nie sytuuje się on jako autonomiczna część ludzkiego świata, czyli kultury, oraz nie cechuje go treść homogeniczna i monokulturowa.
Jawi się jako nieograniczona precyzyjnie wytyczonymi granicami wyspa na bezkresnej kwietnej łące kultury. Na jego obrzeżach lub już poza nimi sytuują się trudne do dostrzeżenia w pierwszym oglądzie jego manifestacje odrębne, niemające precedensu, bywa, że i rebelianckie. Być może dzieje się tak dlatego, że gospodarzami tych enklaw są nieodrodne dzieci Absolutu, dodajmy dzieci jego szczególnej troski, w które ów Absolut (jak twierdził Platon) „wstępuje i oni w zachwyceniu wszystkie te piękne poematy mówią […] Nieludzkie są owe poematy i nie od ludzi pochodzą, ale boskie są i od bogów”. O ile to szczególne twórcze rozpłomienienie ducha z natury rzeczy dotyczy, a przy-najmniej powinno dotyczyć, wszystkich artystów i każdej ich twórczości, o tyle cechą umożliwiającą wyodrębnienie z ogrodu sztuk niektórych jego mieszkańców jest szczególny rodzaj tego aktu entuzjazmu, czyli właśnie permanentnej dyspozycji i determinacji w wdrażaniu tegoż rozpłomienienia ducha w obszar praktyki artystycznej.
Adekwatnym terminem tłumaczącym i uzasadniającym tę twórczą determinację wydaje się być pojęcie imperatywu – niewzruszonej i niepodlegającej dyskusji reguły wynikającej z intelektualno-emocjonalnych założeń artystycznych, ideowych, a niekiedy i moralnych, bo wiążących w etycznej sferze postępowania. Formułowany na wiele sposobów w odniesieniu do indywidualnej strategii artystycznej, chociaż nie odnosi do powszechnego obowiązku etycznego, to jednak zawsze wskazuje na konieczność jego spełniania nawet wbrew chęciom człowieka, a więc i twórcy zaangażowanego w realizację artystycznej misji.
Ideą przyjętą przez kuratorów wystawy „Imperatyw” jest zaprezentowanie dokonań sześciu oryginalnych postaw twórczych, z których niektóre znalazły swoje trwałe miejsce w historii sztuki współczesnej, ale także autorów, których dokonania artystyczne wykazują zdeterminowaną ideowo twórczość, która miała już szansę na pozytywną weryfikację. Widzowie wystawy będą mieli sposobność spotkania się z kreacjami artystycznymi zrealizowanymi w różnorodnych materiach i technikach plastycznych, a więc w rysunku, rzeźbie, tkaninie, szkle, obiektach przestrzennych oraz w realizacjach fotomedialnych i ekranowych.
Wystawa „Imperatyw” – swoje prace prezentują: Andrzej P. Bator, Łukasz Berger, Łukasz Gierlak, Wacław Szpakowski, Stach Szumski, Igor Wójcik – do 5 marca 2021 – od poniedziałku do piątku – w godzinach 10:00 – 18:00 – w soboty w godzinach 12:00 – 16:00 – wstęp do Galerii Miejskiej we Wrocławiu jest bezpłatny.
