Już od dzisiaj, w ramach kolejnej odsłony cyklu Archi-box, na skwerze przed Muzeum Architektury stanie tętniąca życiem pergola, przypominająca swoim kształtem znaną wszystkim dziecięcą zabawkę – kalejdoskop.

Jedna z bohaterek wystawy Szczurołap w czasie swojego performansu mówi: „Przygotowałam tę sytuację, by stworzyć teraźniejszość”. Artystka poprzez swoje działanie wykonała gest nastawiony na konfrontację z codziennością.

Historia sztuki zna wiele przypadków, kiedy dobra kultury stawały się obiektem kradzieży bądź artystycznych interwencji z pogranicza performensu i zbrodni. Ekstremalnym przykładem takiego gestu „uwolnienia” muzealnego eksponatu spod instytucjonalnej kontroli jest jego kradzież. Istnieje cała grupa twórców, którzy przekraczają granicę zwykłego przywłaszczania i wprowadzają kradzież w swoją praktykę artystyczną, nadając jej znaczenie symboliczne, szukając tym samym odpowiedzi na pytanie o to, jak zmienia się status dzieła sztuki, kiedy zostanie ono wyrwane z muzealnej czy galeryjnej przestrzeni?

Mówi się, że nowa rzeź jest nieunikniona […]. Mówi się o szczepieniach, o maskach gazowych, o dżumie. W powietrzu wisi pytanie, kiedy to nastąpi…”. (Oriana Fallaci, Wściekłość i duma) / Wybuch zdarzył się naprawdę – ogromny, przerażający. Grzmot, kiedy do nas dotrze, będzie ogłuszający. Może nawet nas zmieść z powierzchni ziemi. (Tiziano Terzani, Listy przeciwko wojnie).