Śmierć miłości potrzebna
jak sól ją utrwala,
ukochani umarli są z nami już blisko
w śnie na palcach podchodzą
czytamy ich listy
dopiero po rozstaniu pamięta się wszystko
jak pachniał orzech suszona lawenda
jak wujek kochał ciotkę w pamiętniku
bawił dowcip o kuchni z widokiem na cmentarz
spotkanie we dwoje nad wodą zieloną
w milczeniu to jest wtedy gdy wstydzi się słowo
z pliszką siwą co podgląda na wysokich nóżkach
nad Narwią zwą ja starą panną młodą
Boga się nie udowadnia
Boga się poznaje
po tym że serce pęka i świat nie ustaje
choćby wieś na której można pokochać króliki
życie miłość umniejsza znieważa odbiera
śmierć ocala na zawsze i teraz
Wczorajszą refleksję na Wszystkich Świętych zakończyliśmy słowami Księdza Jana Twardowskiego. W Zaduszki również przytaczamy słowa księdza poety. Najpiew posłuchajmy recytacji Krzysztofa Kolbergera…
I jeszcze jedno nagranie – tym razem recytacja Jerzego Zelnika…
A na zakończenie poezja Księdza Jana zaśpiewana przez Teatr „ES”…
