Wasze dzieci nie są waszymi dziećmi, są synami i córkami powołanymi do życia przez Życie, przychodzą przez was, ale nie z was. I choć są z wami, do was nie należą. Możecie im przekazać waszą miłość, ale nie wasz sposób myślenia. Bo one mają swój własny.
Możecie przyjąć ich ciała, ale nie ich dusze, bo ich dusze zamieszkują dom jutra, do którego wy nie możecie wejść nawet w waszych snach. Możecie starać się, by stać się jak one, ale nie próbujcie czynić je takimi jak wy.
Bo życie nie cofa się i nie zatrzymuje się na dniu wczorajszym. Jesteście łukami, które wypuszczają dzieci jak żywe strzały: Łucznik widzi na drodze cel do nieskończoności i On was napina swą mocą, aby Jego strzały mogły dolecieć szybko i daleko.
Oby wasze napięcie ręką Łucznika było ku radości, bo kocha On tak samo strzałę lecącą, jak i łuk, który już miejsca nie zmienia.
„Wasze dzieci..”. – Khalil Gibran
Grafiki i wybór tekstu: Lidia Wylangowska
https://www.facebook.com/lidia.wylangowska
>>> WIĘCEJ ZOBACZYSZ NA: www.lidiawylangowska.com <<<
