Wrocław, miasto o długiej tradycji wystawienniczej, od 1913 roku posiadało na skraju parku Szczytnickiego rozległe i dobrze zagospodarowane Tereny Wystawowe z monumentalnymi budowlami: Halą Stulecia, Pawilonem Czterech Kopuł, pergolą, restauracją – dzieła projektu tak wybitnych architektów, jak Maks Berg i Hans Poelzig.

Muzeum Architektury we Wrocławiu gościć będzie wyjątkową wystawę prac na papierze autorstwa Siergieja Tchobana. Na ekspozycji zatytułowanej „Kontrastowa harmonia miasta” goście zobaczą wybór jego rysunków, fantazji architektonicznych, pomysłów scenograficznych i różnorodnych kompozycji obrazujących harmonię kontrastów w architekturze.

Bohdan Lachert – architekt i teoretyk architektury, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Przez ponad dekadę był związany zawodowo z Józefem Szanajcą w ramach działającej w latach 1926–1939 pracowni „Lachert & Szanajca”, która wyróżniała się nowoczesną organizacją biura architektonicznego.

Tytułowy proces „translokacji” odnosi się do przenoszenia koncepcji europejskiego modernizmu na odległy, azjatycki grunt, co nastąpiło w latach 60. XX wieku. W zaskakującej konsekwencji, miasta Południowej Azji kryją mniej znane arcydzieła tego kierunku.

Wystawa, prezentująca niezwykłą twórczość Sheng-Yuan Huanga i założonej przez niego pracowni Fieldoffice Architects, przygotowana przez Alliance for Architectural Modernity z Tajwanu została po raz pierwszy zaprezentowana w 2016 roku w Muzeum Alvara Aalto w Helsinkach.

„Najwięcej satysfakcji sprawiają nam projekty, które powstały jako spójne, całościowe wyobrażenia – zostały najpierw opowiedziane i przedyskutowane, opisane w kategorii sekwencji przestrzeni, struktur, poszukiwań unikalnej właściwej i przyjaznej dla odbiorcy atmosfery, stosowanych materiałów, faktur, świateł i nastrojów, a dopiero później narysowane i zbudowane” – deklarują JEMS-i mocno akcentując wagę wstępnego etapu pracy nad projektem.

Jerzy Gottfried jest architektem wyjątkowym. Nigdy nie szukał poklasku, z pewnością dlatego jego projekty są znane przede wszystkim lokalnemu środowisku projektantów i badaczy architektury.

Nie ma we Wrocławiu bardziej charakterystycznych powojennych gmachów niż kompleks mieszkaniowo-usługowy przy pl. Grunwaldzkim. Zaprojektowany przez Jadwigę Grabowską-Hawrylak pod koniec lat sześćdziesiątych zespół uznawany jest za jeden z najlepszych, najbardziej wyrazistych i zarazem najbardziej kontrowersyjnych dzieł architektury w powojennej Polsce. Gdy powstawał, był przejawem niezgody na powtarzalność – miał stanowić radykalny wyłom w masie tysięcy budynków mieszkalnych podobnych do siebie jak dwie krople wody.

Architektura w Polsce przeżywa rozkwit. W ostatnich latach zrealizowanych zostało wiele znaczących budowli publicznych – muzeów i sal koncertowych, obiektów sportowych, budynków dydaktycznych. Finansowane ze środków państwowych, samorządowych oraz wspomagane dotacjami Unii Europejskiej, projektowane przez wyśmienitych, wybranych w wyniku konkursów architektów, stają się symbolami współczesności nie tylko w skali lokalnej czy krajowej, lecz także w kontekście międzynarodowym.